Ik sta stil.

Ik sta stil en kijk naar de zonsopgang, voel mij meedraaien met deze prachtige aarde, adem mee en voel mij gedragen.
Ik draai 180° en loop met een dokter mee die een kind in de armen draagt, gehaast en met bonzend hart. Een vader die verdwaasd achterblijft.
Zit langs een vermoeide militair die er niets meer van begrijpt en gewoon naar huis wil, hij denkt aan dat ene gerecht waar hij telkens weer de liefde in proeft.
Ik zit in een bootje langs een vrouw met een bezorgd hart op weg naar een land dat ze niet kent, een pakje op haar schoot, een
steek van heimwee knijpt haar keel dicht.
Ik hou een handje vast bij het vuurwerk. Hoor bezorgde stemmen aan de telefoon die zachtjes vragen of de ander ok is.
Het gebeurt ver weg, het gebeurt binnenin mij want jij bent mij en ik ben jou, we ademen dezelfde lucht, draaien mee op dezelfde aarde en een mening doet er niet toe, is niet belangrijk, geeft geen oplossing.
Ik draai terug en zit op het trapje aan de achterdeur midden in de nacht met jou langs mij, ik leg mijn hoofd op jouw schouder en luister naar de krekels.


Manuela