Vrijdagavond

Vrijdagavond is de dag dat ik samen met de kindjes in bed kruip en we samen een film op TV kijken.
Dan lig ik in het midden met aan elke kant een aapje. 
"Kom mama, we maken het gezellig" en de kussens worden tegen de steun gezet om er fijn tegenaan te liggen.
"Wat zegt die mijnheer,mama?" Mijn dochter kent nog geen Engels.
"Dat hij verdrietig is dat het hondje zal sterven."
"Gaat het hondje sterven?! Ik wil niet kijken! Dit is een droevige film, mama!" Mijn gevoelige zoon klinkt verwijtend en hij trekt snel het deken over zijn hoofd.
"Is hij dood?" klinkt het gesmoord.
"Nee, lieveke, hij leeft nog." En ik vraag mezelf af of ik deze film wel moest opzetten.
"Wij kennen ook iemand die gestorven is." Zegt hij met een klein stemmetje.
"Aja?"
"Michelle" de kat van bij de grootouders
"Das waar, mis je haar heel erg?"
"Ja" en hij nestelt zich fijn tegen mij aan.
"Ook mijn overvader is verstorven, he mama" Mijn dochter is nog steeds verdrietig dat ze haar overgrootouders nooit gekend heeft want ze is ervan overtuigd dat ze haar "heel leuk" hadden gevonden.
"mmhmmm"
"Waarom gaat die hond dood, mama?"
"Omdat hij heel erg oud is, lieveke"
"Ben jij ook heel erg oud,mama?" Ah, mijn pientere dochter.
"Nee schatje, nog niet dat duurt nog heel lang!" En ik hoop maar dat het waar is.

Dan komt de reclame en een jonge twintiger zegt dat we onze huid op tijd moeten insmeren tegen rimpels.

"Heb ik rimpels,mama?"
"Sjatteke, je bent 8 jaar dan heb je nog geen rimpels!" Ik lach totdat de volgende vraag komt.
"Heb jij rimpels,mama?"
"Euh, hmmm, ik, euh, niet zoveel, denk ik."

Mijn zoon ligt gelukkig al te slapen voordat de hond sterft en mijn dochter ligt langs mij te zingen, over haar dag en hoe het geweest is en dat de zon scheen vandaag en dat ze een ijsje gegeten heeft.
Ik neem haar op en leg haar in bed waar ze als een blok in slaap valt, daarna breng ik mijn zoon naar zijn kamer.
Mijn vrijdagen zijn bedoelt om bij te tanken, te ruiken aan hun haren en hun warme lijfjes tegen mij aan te voelen. Honderdeneen vragen te beantwoorden en de wereld even zonder ons te laten draaien.

Slaap lekker allemaal.

Manuela

Drempels

Er zijn van die dagen dat ik aan zijn drempels denk en ik met God in discussie ga.
"Waarom? Waarom mijn zoon? Was het handje niet genoeg, ook nog diagnose op diagnose?"
Ik ben boos, gefrustreerd maar vooral verdrietig. 
"Waarom heb Je hem zo'n moeilijk pad gegeven?"
Er zijn nachten dat ik woel en draai omdat de toekomst niet te beheersen valt.
En dan onderhandel ik met Hem.
"Goed dan, weet Je ik hoef geen kleinkinderen maar zorg dat hij iemand vindt die van hem houdt en waar hij van houdt. Deze ben je mij schuldig!" voeg ik er dwingend aan toe.
Je zucht en ik hoor je stem, mijn stem?
"Kijk wat een mooi hart ik hem gegeven heb. Kijk in zijn ogen naar zijn ziel en kijk hoeveel liefde erin schuilt. Hij is intelligent en gevoelig."
Ik schud gefrustreerd mijn hoofd.
"Maar hij heeft het soms zo moeilijk en dat doet mij pijn!" en als de storm in mij opsteekt dan raas ik verder binnenin.
"Zorg maar dat Je een goede uitleg hebt als ik ik Je ontmoet want die ben je mij schuldig, ja Jij!" en met deze storm binnenin zou ik bomen uit de grond kunnen rukken en dorpen blank kunnen zetten.
Ik ben boos en verdrietig en drup drup drup daar komen de tranen.
Uitgeput van het onderhandelen, boos zijn en dreigen en dan komt de vraag die mijn vragen verstomd.
"Waarom kijk je alleen maar naar wat je niet begrijpt? Waarom kijk je niet naar alles wat er wel is?" Het is een zachte vraag, niet verwijtend maar ik krimp in elkaar.
"Kijk goed naar wie hij rond zich heeft, hoe hij mensen raakt, naar de leerkrachten die hem met zoveel geduld onderwijzen. Kijk naar zijn zusje die hij kan beschermen en waar hij van leert om voor zichzelf op te komen. Kijk dan, kijk naar de vriendjes rond hem, zijn familie, zijn vader, zijn moeder. Kijk hoe mooi alles beweegt en hoe jij bergen voor hem verzet. Hoe hij van je houdt. En eerlijk gezegd denk ik dat je hem een hondje moet kopen."
Mijn hart verlicht een beetje maar ik geef mij niet zomaar gewonnen.
"Je had hem tenminste billen kunnen geven want zijn broek zakt telkens af!" Je lacht en ik glimlach.
Er valt een stilte binnenin mij en ik hoor gerommel in de andere kamer.
"Mama!"
"Ja?"
"Mag ik op de tablet?"
"Even maar!" En ik bedenk mij dat we maar eens naar een pup moeten zoeken.

Manuela

Ik sta stil.

Ik sta stil en kijk naar de zonsopgang, voel mij meedraaien met deze prachtige aarde, adem mee en voel mij gedragen.
Ik draai 180° en loop met een dokter mee die een kind in de armen draagt, gehaast en met bonzend hart. Een vader die verdwaasd achterblijft.
Zit langs een vermoeide militair die er niets meer van begrijpt en gewoon naar huis wil, hij denkt aan dat ene gerecht waar hij telkens weer de liefde in proeft.
Ik zit in een bootje langs een vrouw met een bezorgd hart op weg naar een land dat ze niet kent, een pakje op haar schoot, een
steek van heimwee knijpt haar keel dicht.
Ik hou een handje vast bij het vuurwerk. Hoor bezorgde stemmen aan de telefoon die zachtjes vragen of de ander ok is.
Het gebeurt ver weg, het gebeurt binnenin mij want jij bent mij en ik ben jou, we ademen dezelfde lucht, draaien mee op dezelfde aarde en een mening doet er niet toe, is niet belangrijk, geeft geen oplossing.
Ik draai terug en zit op het trapje aan de achterdeur midden in de nacht met jou langs mij, ik leg mijn hoofd op jouw schouder en luister naar de krekels.


Manuela

De oude vrouw

"Waar ga je naar toe?"vraagt de oude vrouw.

Ze leunt achterover op het bankje.
De jonge vrouw bijt op haar lip en haalt haar schouders op.
"Ik weet het niet" zucht ze.
De oude vrouw knikt, ze begrijpt het.
"Daar ben ik ook geweest, het is daar soms licht en soms donker. Ken je de weg?"
De jonge vrouw knippert verward met haar ogen, de oude vrouw is dement dat weet ze zeker.
"Ik weet niet waar naartoe. Dus, ken ik ook de weg niet." Ze klinkt kort, ongeduldig.
De oude vrouw knikt, ze begrijpt het.
Ze bekijkt de jonge vrouw aandachtig en geeft haar een klopje op haar hand.
"Het is niet moeilijk, gewoon rechtdoor ."
De jonge vrouw glimlacht beleefd en staat op, ze twijfelt, buigt naar voren en geeft de oude vrouw een kus.
"Bedankt" mompelt ze.


Manuela

Het begin: over het waarom van deze blog en de angst om te schrijven.

 

Er zijn verschillende momenten waarop ik gedacht heb dat ik wou schrijven dat ik iets uit mijn vingers wou laten stromen. Een aantal verhalen borrelen binnenin en zoeken een uitweg maar ik heb nooit echt geluisterd, heb hen steeds het zwijgen opgelegd, gesust met een paar korte stukjes die ik op Facebook geschreven heb.
Maar het is tijd, het moment is er om dieper te gaan, naar de rivier onder de rivier te duiken zoals Clarissa Pinkola Estes het zegt in de Ontembare Vrouw. Tijd om mijn werk neer te zetten,ze onder het licht te houden.

Om niet steeds te wachten op het juiste moment, totdat mijn kinderen slapen, het eten klaar is, mijn huishouden eindelijk stopt met roepen...
En om niet meer bang te zijn dat wat ik schrijf geen stem heeft,onbelangrijk en flauwe zever is.
Het is van mij en dat is genoeg.

Het is deze wereld binnenin mij die zich steeds verder uitbreidt en de grenzen in mij opzoekt. Waarin verhalen fluisteren en dringen om vertelt te worden, waar ze ongeduldig met de punt van hun schoen op de grond tikken en zich afvragen waar ik blijf.

"Waar blijft ze nu eigenlijk?" vraagt het ene verhaal
"Ik weet het niet." zucht de ander.
"Ze begrijpt het niet of zou ze bang zijn?"
"Wel, jij bent ook geen gemakkelijk verhaal...maar dat is jouw schuld niet natuurlijk."
Het ene verhaal kijkt boos en maakt een afwerend gebaar.
"We moeten haar laten luisteren! En ik weet hoe..."

En dus schieten ze propjes papier met flarden tekst op tegen het binnenste van mijn schedel. Fluisteren ze stukjes tekst tijdens mijn wandelingen, in vergaderingen, bij het schommelen, douchen en koken. Ik luister nog steeds niet en dan komen ze in dromen en laten mij schrikken door mij verborgen meisjes te laten opgraven, mij te laten zoeken naar iets onbekends, door mij zwanger te laten zijn.

Het is tijd. Ik weet het. Het is tijd.

Deze wereld binnenin mij houdt haar adem in, volgt elke stap. Houdt mij stevig vast en ik mag leunen aan haar oevers zitten. Maar niet te lang,  het is tijd. Ik weet het, ik voel het. Het is tijd.

Dus hier ga ik, ik duik eerst in oude korte verhalen en impressies en kijk wel waar ik uitkom.
En wie weet misschien volg jij mij wel mijn wereld in. Dai andiamo, kom we gaan.


Manuela