"Waarom? Waarom mijn zoon? Was het handje niet genoeg, ook nog diagnose op diagnose?"
Ik ben boos, gefrustreerd maar vooral verdrietig.
"Waarom heb Je hem zo'n moeilijk pad gegeven?"
Er zijn nachten dat ik woel en draai omdat de toekomst niet te beheersen valt.
En dan onderhandel ik met Hem.
"Goed dan, weet Je ik hoef geen kleinkinderen maar zorg dat hij iemand vindt die van hem houdt en waar hij van houdt. Deze ben je mij schuldig!" voeg ik er dwingend aan toe.
Je zucht en ik hoor je stem, mijn stem?
"Kijk wat een mooi hart ik hem gegeven heb. Kijk in zijn ogen naar zijn ziel en kijk hoeveel liefde erin schuilt. Hij is intelligent en gevoelig."
Ik schud gefrustreerd mijn hoofd.
"Maar hij heeft het soms zo moeilijk en dat doet mij pijn!" en als de storm in mij opsteekt dan raas ik verder binnenin.
"Zorg maar dat Je een goede uitleg hebt als ik ik Je ontmoet want die ben je mij schuldig, ja Jij!" en met deze storm binnenin zou ik bomen uit de grond kunnen rukken en dorpen blank kunnen zetten.
Ik ben boos en verdrietig en drup drup drup daar komen de tranen.
Uitgeput van het onderhandelen, boos zijn en dreigen en dan komt de vraag die mijn vragen verstomd.
"Waarom kijk je alleen maar naar wat je niet begrijpt? Waarom kijk je niet naar alles wat er wel is?" Het is een zachte vraag, niet verwijtend maar ik krimp in elkaar.
"Kijk goed naar wie hij rond zich heeft, hoe hij mensen raakt, naar de leerkrachten die hem met zoveel geduld onderwijzen. Kijk naar zijn zusje die hij kan beschermen en waar hij van leert om voor zichzelf op te komen. Kijk dan, kijk naar de vriendjes rond hem, zijn familie, zijn vader, zijn moeder. Kijk hoe mooi alles beweegt en hoe jij bergen voor hem verzet. Hoe hij van je houdt. En eerlijk gezegd denk ik dat je hem een hondje moet kopen."
Mijn hart verlicht een beetje maar ik geef mij niet zomaar gewonnen.
"Je had hem tenminste billen kunnen geven want zijn broek zakt telkens af!" Je lacht en ik glimlach.
Er valt een stilte binnenin mij en ik hoor gerommel in de andere kamer.
"Mama!"
"Ja?"
"Mag ik op de tablet?"
"Even maar!" En ik bedenk mij dat we maar eens naar een pup moeten zoeken.
Manuela
Geen opmerkingen:
Een reactie posten