Hij zat aan tafel, klaar om bediend te
worden. Zijn eten was zoals altijd op tijd, daar zorgde ze voor.
Zoals gewoonlijk keek hij haar niet aan, hij las de krant terwijl zij de tafel dekte en zijn bord vol pasta schepte.
Hij zag dat ze wat ruwer was vandaag, hoe ze met afgemeten gebaren zijn glas volschonk met wijn.
Altijd iets met die vrouw, dacht hij en hij wuifde haar weg toen ze het brood langs zijn bord legde.
Haar gedachten gingen heen en weer, hij had haar vernederd en niet voor de eerste keer! Steeds opnieuw moest ze de blikken van de andere vrouwen in het dorp verdragen. Hoe ze haar smalend aankeken, erger nog vond ze als ze haar met medelijden aankeken om dan snel hun hoofd weg te draaien als ze hun blik opving.
Maar vandaag was het nog erger geweest, hoe die hoer van een Luigina haar lachje had geveinsd terwijl ze over het hoofd van dat lelijk kind van haar had gestreeld. Ze had haar hierbij recht in de ogen gekeken. Schaamteloos. Zo goed als ze kon had ze haar hoofd recht gehouden en hooghartig teruggekeken totdat de andere vrouw haar blik neersloeg. Toch was deze overwinning niet genoeg!
Haar bloed borrelde, spetterde in haar hoofd als lava, klaar om eruit te stromen.
Hij had gegeten, was opgestaan en riep dat hij nog even een wandeling ging maken. Ze had niet eens geantwoord, ze wist waar hij naartoe ging.
Toen hij die nacht langs haar in bed kroop, stilletjes om haar niet wakker te maken was ze klaar.
Ze lag met haar rug naar hem toe, de sikkel langs haar. Ze wachtte tot hij sliep, ging langs zijn kant van het bed staan, boog zich voorover, nam zijn linkeroor vast en in één snelle beweging sneed ze zijn oor af. Het bloed in haar hoofd zakte.
Hij schreeuwde, sprong op en drukte zijn hand tegen zijn linkeroor. Verbijsterd keek hij haar aan, deze kleine vrouw, haar nachthemd rood van de bloedspetters, haar haren los en de sikkel in haar rechterhand. Ze leek wel een heks!
“Wat heb je gedaan?!” Schreeuwde hij.
“Wat ik allang had moeten doen!” Siste ze.
Hij kon haar alleen maar stom aankijken.
Traag draaide zij zich om en stak haar voeten in haar laarzen, sloeg een omslagdoek rond haar schouders en stapte de deur uit. De nacht in.
Ze wist wat ze zou doen, daar had ze over nagedacht. De carabinieri schrokken zich dood toen ze haar zagen, dachten in eerste instantie dat ze gewond was en deinsden geschrokken terug toen ze hen rustig vertelden wat ze had gedaan.
Éen agent haastte zich naar haar man om hem naar de dokter te brengen, de ander probeerde op haar in te praten.
“Pietta, je weet hoe mannen zijn...”maar voor hij kon uitpraten keek ze hem woedend aan en was hij blij dat ze de sikkel al had afgegeven.
“Hij heeft mij vernederd met die hoer!” spuwde ze hem toe. Beschaamd hield hij zijn mond, te verbijsterd om zo groffe praat te horen uit de mond van een vrouw die anders zo zachtaardig was.
Tegelijkertijd begreep hij niet dat ze zo boos kon worden om iets wat alle mannen weleens deden.
Hij schudde zijn hoofd en keek haar aan:”Pietta, ik moet je opsluiten.” Hij wist niet goed wat hij moest doen, probeerde haar blik te ontwijken. Een respectabele vrouw in de gevangenis. De wereld was gek geworden.
Zwijgend liet ze zich naar de cel brengen en stijfjes ging ze op de brits zitten
De agent schraapte zijn keel:” Wil je wat water?”
Ze antwoorde niet maar hij bracht haar een glas en een karaf water.
Zoals gewoonlijk keek hij haar niet aan, hij las de krant terwijl zij de tafel dekte en zijn bord vol pasta schepte.
Hij zag dat ze wat ruwer was vandaag, hoe ze met afgemeten gebaren zijn glas volschonk met wijn.
Altijd iets met die vrouw, dacht hij en hij wuifde haar weg toen ze het brood langs zijn bord legde.
Haar gedachten gingen heen en weer, hij had haar vernederd en niet voor de eerste keer! Steeds opnieuw moest ze de blikken van de andere vrouwen in het dorp verdragen. Hoe ze haar smalend aankeken, erger nog vond ze als ze haar met medelijden aankeken om dan snel hun hoofd weg te draaien als ze hun blik opving.
Maar vandaag was het nog erger geweest, hoe die hoer van een Luigina haar lachje had geveinsd terwijl ze over het hoofd van dat lelijk kind van haar had gestreeld. Ze had haar hierbij recht in de ogen gekeken. Schaamteloos. Zo goed als ze kon had ze haar hoofd recht gehouden en hooghartig teruggekeken totdat de andere vrouw haar blik neersloeg. Toch was deze overwinning niet genoeg!
Haar bloed borrelde, spetterde in haar hoofd als lava, klaar om eruit te stromen.
Hij had gegeten, was opgestaan en riep dat hij nog even een wandeling ging maken. Ze had niet eens geantwoord, ze wist waar hij naartoe ging.
Toen hij die nacht langs haar in bed kroop, stilletjes om haar niet wakker te maken was ze klaar.
Ze lag met haar rug naar hem toe, de sikkel langs haar. Ze wachtte tot hij sliep, ging langs zijn kant van het bed staan, boog zich voorover, nam zijn linkeroor vast en in één snelle beweging sneed ze zijn oor af. Het bloed in haar hoofd zakte.
Hij schreeuwde, sprong op en drukte zijn hand tegen zijn linkeroor. Verbijsterd keek hij haar aan, deze kleine vrouw, haar nachthemd rood van de bloedspetters, haar haren los en de sikkel in haar rechterhand. Ze leek wel een heks!
“Wat heb je gedaan?!” Schreeuwde hij.
“Wat ik allang had moeten doen!” Siste ze.
Hij kon haar alleen maar stom aankijken.
Traag draaide zij zich om en stak haar voeten in haar laarzen, sloeg een omslagdoek rond haar schouders en stapte de deur uit. De nacht in.
Ze wist wat ze zou doen, daar had ze over nagedacht. De carabinieri schrokken zich dood toen ze haar zagen, dachten in eerste instantie dat ze gewond was en deinsden geschrokken terug toen ze hen rustig vertelden wat ze had gedaan.
Éen agent haastte zich naar haar man om hem naar de dokter te brengen, de ander probeerde op haar in te praten.
“Pietta, je weet hoe mannen zijn...”maar voor hij kon uitpraten keek ze hem woedend aan en was hij blij dat ze de sikkel al had afgegeven.
“Hij heeft mij vernederd met die hoer!” spuwde ze hem toe. Beschaamd hield hij zijn mond, te verbijsterd om zo groffe praat te horen uit de mond van een vrouw die anders zo zachtaardig was.
Tegelijkertijd begreep hij niet dat ze zo boos kon worden om iets wat alle mannen weleens deden.
Hij schudde zijn hoofd en keek haar aan:”Pietta, ik moet je opsluiten.” Hij wist niet goed wat hij moest doen, probeerde haar blik te ontwijken. Een respectabele vrouw in de gevangenis. De wereld was gek geworden.
Zwijgend liet ze zich naar de cel brengen en stijfjes ging ze op de brits zitten
De agent schraapte zijn keel:” Wil je wat water?”
Ze antwoorde niet maar hij bracht haar een glas en een karaf water.
Drie dagen later kwam haar man haar
halen. Hooghartig stapte ze uit de cel. Niemand had een woord uit
haar gekregen.
Ze ging weer naar huis waar hij zijn ruwe manieren weer oppakte maar het was anders, hij was op zijn hoede. Hij wist nu tot wat ze in staat was.
Ze ging weer naar huis waar hij zijn ruwe manieren weer oppakte maar het was anders, hij was op zijn hoede. Hij wist nu tot wat ze in staat was.
