Het begin: over het waarom van deze blog en de angst om te schrijven.

 

Er zijn verschillende momenten waarop ik gedacht heb dat ik wou schrijven dat ik iets uit mijn vingers wou laten stromen. Een aantal verhalen borrelen binnenin en zoeken een uitweg maar ik heb nooit echt geluisterd, heb hen steeds het zwijgen opgelegd, gesust met een paar korte stukjes die ik op Facebook geschreven heb.
Maar het is tijd, het moment is er om dieper te gaan, naar de rivier onder de rivier te duiken zoals Clarissa Pinkola Estes het zegt in de Ontembare Vrouw. Tijd om mijn werk neer te zetten,ze onder het licht te houden.

Om niet steeds te wachten op het juiste moment, totdat mijn kinderen slapen, het eten klaar is, mijn huishouden eindelijk stopt met roepen...
En om niet meer bang te zijn dat wat ik schrijf geen stem heeft,onbelangrijk en flauwe zever is.
Het is van mij en dat is genoeg.

Het is deze wereld binnenin mij die zich steeds verder uitbreidt en de grenzen in mij opzoekt. Waarin verhalen fluisteren en dringen om vertelt te worden, waar ze ongeduldig met de punt van hun schoen op de grond tikken en zich afvragen waar ik blijf.

"Waar blijft ze nu eigenlijk?" vraagt het ene verhaal
"Ik weet het niet." zucht de ander.
"Ze begrijpt het niet of zou ze bang zijn?"
"Wel, jij bent ook geen gemakkelijk verhaal...maar dat is jouw schuld niet natuurlijk."
Het ene verhaal kijkt boos en maakt een afwerend gebaar.
"We moeten haar laten luisteren! En ik weet hoe..."

En dus schieten ze propjes papier met flarden tekst op tegen het binnenste van mijn schedel. Fluisteren ze stukjes tekst tijdens mijn wandelingen, in vergaderingen, bij het schommelen, douchen en koken. Ik luister nog steeds niet en dan komen ze in dromen en laten mij schrikken door mij verborgen meisjes te laten opgraven, mij te laten zoeken naar iets onbekends, door mij zwanger te laten zijn.

Het is tijd. Ik weet het. Het is tijd.

Deze wereld binnenin mij houdt haar adem in, volgt elke stap. Houdt mij stevig vast en ik mag leunen aan haar oevers zitten. Maar niet te lang,  het is tijd. Ik weet het, ik voel het. Het is tijd.

Dus hier ga ik, ik duik eerst in oude korte verhalen en impressies en kijk wel waar ik uitkom.
En wie weet misschien volg jij mij wel mijn wereld in. Dai andiamo, kom we gaan.


Manuela