Alleen zijn verbergt pareltjes in zich maar ik merk dat ik,
voordat ik de parels vind, vaak door een gevoel van afwijzing moet. Alsof ik
wakker word en niet begrijp dat er geen mensen rond mij zijn, niet iemand die
mijn hulp of aandacht nodig heeft. Dat ik alleen door dit bos wandel met enkel
mijn water, schrift en pen bij de hand. Dat het mij angst aanjaagt omdat ik
weet dat “goede” meisjes niet alleen door een bos wandelen, zich niet blootstellen
aan gevaar, voorzichtig zijn en zichzelf veilig stellen. Dat ik net zo goed
thuis kan schrijven, in mijn tuin, VEILIG. Ik zucht, duw de stem van mijn
moeder van mij af en wandel verder, ik zit in het sportbos van Genk, niet ergens
alleen in het amazonewoud, grommel ik op mezelf.
En dan, het bos is ook van mij. Ik mag hier rondlopen, alleen zonder bang te
zijn maar ik merk hoe mijn oren zich spitsen op elke eikel die geluid maakt.
Ik stap nog wat sneller en vind een plek om te zitten, onder een mooie boom, in
het zicht maar niet te opvallend en schrijf, schrijf over mezelf, over het bos,
de afwijzing, diep verdriet.
In eenzaamheid vind ik mezelf, in stilte kan ik mijzelf weer horen en kan ik
weer op adem komen.
maandag 3 augustus 2020
Alleen zijn
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten