Er komt altijd iets in de plaats!

Weer een vrijdagavond, ik zet "The odd life of Timothy Green" op,het is een klein pareltje van een film, geen geweld, vieze woorden of sex. Gewoon een leuke film die ik samen met de kindjes (is ene van 9 nog een kindje?) kan kijken.
Tot mijn verbazing blijven ze meekijken en de vragen vliegen in het rond:
"Waarom heeft hij blaadjes op zijn benen?"
"Gaat dat meisje hem pesten?"
"Zie je, daar, ze pesten hem! Ik zou ze allemaal slaan!"
Er wordt intens meegeleefd met Timothy.
En dan komt het moment dat Timothy na veel avonturen afscheid neemt...
"Ohnee, gaat hij dood?!" Vincent houdt zich niet in en huilt tranen met tuiten met het kussen tegen zich aangedrukt.
Isabelle ligt voor mij zachtjes te snikken en ik probeer maar uit te leggen dat het een natuurjongen is dat hij terug naar de natuur moet. Maar het afscheid valt zwaar en ze zijn zo aangedaan dat ik zelf begin te huilen. Heb ik al gezegd hoe mooi deze film is?
Met ons drie zitten we tegen elkaar aan te huilen, Timmy wordt erbij geroepen en we geven elkaar een grote knuffel.(We lijken een Disney familie🙄)
"Nooit, nooit laat ik jullie achter, mama" zegt Vincent en ik weet dat het niet waar is dat het ok is als hij het wel doet maar vanavond laat ik hem erin geloven.
Ik neem Isabelle op en breng haar naar de badkamer, we poetsen onze tanden.
"Dat was een verdrietige film,he mama."
"Ja, schat,"
"Komt die jongen nog terug als het Lente is?"
"Nee, lieveke hij moest terug naar de natuur."
Ze dubt hier een beetje over. "Weggaan is niet fijn,he mama"
"Maar er komt altijd iets voor in de plaats, lieveke." Daar is ze nog niet zeker van maar ze zal het wel leren.